خلاقیت چیز عجیبه
اگه برای حل یه مساله تمام جزییات رو بررسی کنی و به اون مساله دقیق شی، چیزی رو حل نکردی، فقط اطلاعات درباره اون مساله جمع کردی. میتونی امیدوار باشی ذات مساله اونقدر ساده باشه که تو اجزاش بتونی راه حلش رو ببینی، ولی گاهی وقتها نمیشه، باید یه شناخت و یه بینش بالاتر هم داشته باشی و مساله رو حس کنی تا بتونی یه قدم از مساله جلوتر باشی و جواب رو ببینی.
این اسمش خلاقیته.

سعی کردم این طوری فک کنم. یه مساله هندسه رو که هیچ وقت نتونسته بودم حل کنم، حل کردم.
ذوق کردم!

میدونی چرا بیشتر ما ناحود آگاه برای جان نش جوان ارزش زیادی قائل هستیم؟

به نظر من دلیلش اینه که ما هنوز تو مراحل اولیه حیاتمون هستیم و تازه داریم قوانین اولیه دنیا رو کشف می‌کنیم. ما به جایی نرسیدیم که به اندازه کافی بدونیم و با این دونستن بخوایم انتخاب کنیم. واسه همینم یه کاشف بیشتر برای ما ارزش داره تا کسی که تو فضای مبهم انتخابش داره نفس می‌کشه.

شاید برای همینه که من اینقدر از این ویتگنشتاین خوشم میاد. فلسفه ش رو که می‌بینی با خودت میگی شاید این اولین جرقه‌های رد شدن ما از حصار قوانین بی‌معنی این دنیا باشه. شاید ما بالاخره داریم یاد می گیریم چه جوری انتخاب کنیم.

به این نتیجه میرسیم که من زن جان نش رو خیلی بیشتر از خودش دوست دارم.

یه جور غرور حال منو بهم میزنه
چی بدست میاری وقتی جلو نکبتی که همه زندگیتو برداشته بی تفاوتی؟

تعادل حتما ؟
متنفرم از تعادل

جدی چی فکر می‌کنی ؟
که خیلی شادم ؟
که زندگی دیگه چیزی نداره که آرزو داشته باشم ؟
که دیگه از چیزی نمی‌ترسم ؟

فک می‌کنی همین راضیم میکنه ؟
جدی اینقدر احمقی ؟


زور نزن که یه توجیه جور کنی عزیزم
من فقط نکبت زندگیم رو بلعیدم
همین


درد
درد
چرا از گفتن این کلمه طفره میرم وقتی همه چیز رو بدون اینکه به زبون بیارم حس میکنم
چرا از چیزی به اسم درد حرف نزنم وقتی دارم باهاش زندگی میکنم؟

تو اگه چیزی نمی‌بینی برای این نیس که دردی وجود نداره
برای اینه که دردام جزیی از من شدن
برای اینه که تو نمی‌تونی بفهمی زنده بودن یعنی چی
برای اینه که تو نمی‌تونی باور کنی آدم درد رو با هر نفسش حس کنه و هنوز زنده باشه
برای اینه که تو زودتر از من مردی

من نه نیاز به تعادل دارم نه بی خیالی نه چیز دیگه
من نیاز به یه رهایی مثل مال تو ندارم
یه ذهن بیمار و یه کوه نیازهای وحشیانه منو می‌سازن و به من معنا میدن
یه عالم رویا و یه دنیای مبهم به هم پیچیده منو زنده نگه می‌دارن
من هیچ وقت این رویاها رو دور نمی‌ریزم
من کودک ناقص الخلقه ای رو که داره سعی میکنه تو من زنده بمونه به هیچ نمی‌گیرم

من زنده می‌مونم
من میخوام زنده بمونم
و چشمای بسته‌ی تو بوی زندگی نمیدن عزیزم
به همین سادگی


چیزایی تو این دنیا هست که ارزش داره بهشون شاشید. نه چون چیزی منو پر کرده و میخوام خودمو خلاص کنم، نه چون میخوام حرفمو به جایی برسونم. چون بین من و اون چیزها یه فاصله عمیق هست، فاصله ای به اندازه‌ی بودن من.


شاشیدم به این دنیا و خداش و آدماش و قوانینش و میراثش.