من الان در اتاقم در دانشگاه در صندلی ام فرو رفته ام و برنامه ام رو سروری که استادمان خریده خرامان چونان طاووس مست اجرا می شود و گاهی یک کانتری هم به نشانه ی پیشرفت کارش می اندازد و من به کیوان کلهر گوش می دهم و قهوه ام را مزه مزه می کنم.

lagom کلمه ای است در زبان سوئدی که اگر شما معنی آنرا بدانید تا حدود زیادی مردمان این سرزمین سرد سیر را می شناسید. این کلمه به معنی "نه کمتر از آنچه باید و نه بیشتر" است و هر سوئدی از این کلمه بارها در حیاتش برای توصیف موقعیت های مختلف استفاده کرده است. هر چیزی در سوئد باید lagom باشد. شما باید میزان مصرف الکلتان در آخر هفته lagom باشد. به اندازه lagom درس بخوانید. به اندازه lagom به دوست پسرتان محبت کنید و رابطه شما با دوستانتان lagom باشد و نه آنها را با حضور خود آزرده کنید و نه از آنها دوری بجویید. کالیبر ما تحت شما هم هم باید lagom باشد. نه خیلی گشاد و البته نه خیلی تنگ. در ضمن باید به مقدار lagom فروتن باشید و درباره خودتان لاف نزنید. مطمئن باشید حق شیفتگی برای روش سوئدی کاملا برای شما محفوظ است. در واقع اگر نظر من را می خواهید بسیاری از این مردمان قطب نشین در همه زندگی شان در حال بهینه کردن همه چیز روی سطح lagom هستند و بزرگترنی کابوس شان پرتاب شدن به جهنم فاصله داشتن از lagom است. بعضی از اهالی ابن سرزمین این مساله تا جایی برایشان مهم است که ممکن است از شروع از خیلی از کارها و موقعیت های پیش بینی نشده که نگه داشتن حد lagom در آن مشکل است صرف نظر کنند. آنها ترجیح می دهند به جای دوست شدن با شما از شما دوری بجویند زیرا نمی‌دانند حد lagom رابطه با شما چیست. آنها ترجیح می دهند در کلاس سوالی نپرسند زیرا مدیریت کردن موقعیت دشوار گرفتن وقت کلاس به اندازه lagom کاری است بس سخت و پیچیده.

به این فکر می کنم که چقدر من با این مردم فرق دارم. من یه ایرانی حمال بی حوصله هستم که از سرزمین افراط و تفریط می آید. از جایی که مردمانش رای بعدی شان پس از خاتمی احمدی نژاد است. از جایی که شما با یه فرمون روی کسی گرفتن ممکن است یک کتک مفصل بخورید. از جایی که مردمانش مافوق خود بزرگ بین هستند. از جایی که دخترهایش عاشقم می شدند و از جایی که چنان با شتاب درسراشیبی انحطاط می لغزد که پایانی را نمی توانم برایش تصور کنم. واقعیتش این است من به عکس خیلی از دوستانم جهان وطن نیستم و متاسفانه نتوانسته ام هویت خودم را مستقل از محل تولدم تعریف کنم. من و علائقم شدیدا در ایران گره خورده است. راستش را بخواهید پیش تر ها فکر می کردم که من بالاخره روزی از شر این هویت تحمیلی خلاص می شوم و رها و آزاد از همه گذشته ام زندگی می کنم. امید وار بودم که چیزی می یابم. گوهری. گنجینه ای. سری. و الی ابد سرخوش در پرتو آن سر چرا می کنم. اما حالا که سنم بالا تر رفته حس می کنم سری وجود ندارد. انگار که در یکی از همین سال ها، در یک زمانی که خودم هم متوجه آمدن اش نشدم من یک روز از خواب بیدار شدم و آن روز من ایمانم را به آن سر از دست داده بودم. حالا که سری نیست، حالا که همه چیز پوچ و جک است، حالا که سوئدی جماعت و دنیای lagom شان این قدر پیچیده است چرا من به چیز هایی که محل تولدم به تصادف به من هدیه داده است نچسبم؟ می گویند زمان، زمان هم زیستی خرده فر هنگ ها است. حالا چه فرقی می‌کنه که کدام خرده اش به من برسد؟ بسته فرهنگی سوئدی دیگه چه صیغه ای یه؟ اصلا تا بوده همین بوده. آدم ها مهاجرت کرده اند و بسته های فرهنگی کلفت و پر پیمان و بعضا پر زائده و زاویه با وعده زندگی بهتر با فشار به آنها استعمال شده است. آخرش هم که از طرف در باره هویتش می پرسی می بینی طرف شتر گاوانه جواب می دهد من قرقاولم. به نظر من تنها کاری که واقعا آدم این وسط می تواند بکند این است که راحت باشد. لم بدهد و پاهایش را دراز کند و از موسیقی سنتی ای که تازه کشفش کرده لذت ببرد و به پول و دختر و دکترایش و کشور بعدی اش و پیشرفتش فکر کند.

راستی یک زمین چمنی کنار خانه ما هست. چند روز پیش داشتم از دانشگاه بر می گشتم خانه که سر راهم یه مادر سوئدی و دو عدد بچه اش رو دیدم که یه گوشه زمین چمن با پای برهنه داشتند با هم فوتبال بازی می کردند. در یه صحنه ای مادر سوئدی با یه یک پا دو پای تکنیکی و سریع از بین دو طفل فسقلی اش رد شد و آن دو هم با وجود تکلی که یکیشان زد نتوانستند مانع پیشروی او شوند.